लोग कया कहेंगे कि पिता तो माना हुआ विदवान और बटा मूरख । यह सोचकर वरदराज की आँखों के आगे अँक्षेरा छा गया । उसे अपना भविषय अंधकारमय दिखाई देने लगा । उसने अपने सामान की गठरी बाँधी , गुरूजी के चरण छुए साथियों से गले मिला और भारी मन से विदा हुआ । मारे शरम के वह धरती में गड़ा जा रहा था । उसके पाँव उठते ही नहीं थे । वह उदास अनमना-सा चल रहा था । यों घर वापस जाने का उसका ज़रा भी मन नहीं था । पर और कोई ठौर -ठिकाना भी नहीं था । कहाँ जाए, कया करे, उसकी समझ में कुछ भी नहीं आ रहा था ।
Babası ünlü bir âlim, oğlu ise bir aptalken, insanlar ne derdi? Bu düşünce Varadaraja'nın gözlerini kararttı. Geleceği karanlık görünüyordu. Eşyalarını topladı, Guruji'nin ayaklarına dokundu, arkadaşlarına sarıldı ve ağır bir yürekle ayrıldı. Utanç duydu, yere gömüldü. Ayakları yerden kesilmiyordu. Üzgün ve isteksizce yürüyordu. Eve dönme arzusu yoktu ama gidecek başka yeri yoktu. Nereye gideceğini veya ne yapacağını anlayamıyordu.